Zo tegen het einde van de dag, wanneer de zon op zijn laagst staat ziet de wereld er ineens heel anders uit. Kleuren lijken intenser en het licht haalt rare streken met je uit, waardoor het bestaan van elfen en andere mystieke wezens ineens niet meer zo vergezocht lijkt.

Alles lijkt mogelijk in gouden uren, vooral in deze tijd van het jaar waarin de zomer langzaam overgaat in de winter. Met de stoute schoenen aan en gewapend met mijn camera trok ik naar het Beekbergerwoud, een uniek stukje oerbos in wording en een speciale plek voor mij omdat het de laatste rustplaats van mijn broer is.

Niet dat ik nou zo van het zweverige type ben en echt in geesten of elfjes geloof hoor, maar het was ronduit magisch wat ik daar zo aantrof. Een speling van het licht lijkt ineens een teken uit een andere wereld en ik betrapte mezelf erop dat ik in het struikgewas tuurde of ik misschien ergens een puntmutsje kon ontdekken en toen ik op de knieën ging om een foto te maken meende ik toch echt dat ik iets weg zag vluchten... en nog hoorde mopperen ook!

Vandaag lijkt weer een dag vol gouden uren te worden, maar ik weet niet of ik mij wel in het bos durf wagen, zo aan de vooravond van Samhain, het Keltische nieuwjaarsfeest, waarbij de grens tussen onze wereld en die van het elfenrijk geheel schijnt te vervagen en elfen hun steekspelen organiseren. Niet dat ik daarin geloof natuurlijk...

... maar voor de zekerheid zette ik, volgens goed Keltisch gebruik, een kommetje melk voor de deur om elfen en ander natuurgespuis te behagen, opdat ze me niet lastig zullen vallen met hun plagerijen en ander onheil. Het kommetje was vanochtend leeg, maar of ik daarmee de elfen behaagd heb of mijn eigen spookje Boef... tja, dat zal voor altijd een mysterie blijven ;)